بین الحرمین بهشت روی زمین

چه مسیریست که هم مقصد و مبدا دو حرم

خاک پاکش برترین تربت عالم

شده سیراب ز خون جگر گوشه ی خاتم

آن امامی که بود برترین خلق آدم

شده ذرات جهانی ز غمش غریق ماتم

و به درگاه کریمش همه مسکین جمله حاتم

خفته جسم بی سرش در حرم و خیل ملائک هر دم

درطواف و گریه اند تا محشر کبرای عالم

...این حسین

صاحب تخت ملک بین الحرمین؛

چهره گردانی و بینی آن طرف هم غیرت الله

او که تدریس وفا کرد به میدان بلا

او عموی عالم،رؤیای طفلان حرم، اوج عزّت

و ز تشبیه صفاتش به علی هم شده صحبت

آن ابَر مرد که از خشم نگاهش برده جرئت

ز دل دشمن و افکنده درونش لرز و حیرت

...این ابالفضل

به رجوع همه مسکین درین ملک دارد بذل

... .